باران که میبارد

دلم هوایی میشود

شقیقه هایم تیر میکشد

هوای نفست را کرده ام

چه دلگیر...

یک شب بارانی

بدون تو

در این اتاق تنگ و تاریک و خفه

میخواهم چشمانم را

روی هم بگذارم

و به خواب بروم

دلم جایی دنج میخواهد

تا بعد از یک دل سیر گریه

آرام به خواب بروم

دلم هوای حرم دارد

دلم هوای نمازی

بدون دغدغه را دارد

دلم هوای یک آغوش

یک نوازش

یک ....

آه که چقدر دلم بهانه گیر شده است به تازگی

چه سوت و کور است

شیشه تنهایی من

گاه گاهی صدای تیک تاک ساعتی

به یادم می آورد

ثانیه های در گذر بدون تو را

چه دروغگویند کسانی که میگویند

تنهایی هم عالمی دارد

صبح، آسمان، باران

                                        چه لذتی دارد در کنار تو قدم زدن زیر قطره های ریز الماس

و صدای نفست، گرمای دستانت

حس زندگی، زنده بودن، حس دوست داشتن و دوست داشته شدن میدهد به قلبم

ای همه طراوت زندگیم

عاشقانه میپرستمت

چقدر وسعت کلمات اندک است

چه انتظار زیادی داری از من که با این کلمات مضحک و اندک بگویم حرف دلم را

نیاز من وسعت باران، وسعت شبنم روی گلبرگ های شقایق، وسعت عشق مادر، خنده پدر!

نیاز من وسعت چشمان توست!

کاش میدانستی وقتی میگویم دوستت دارم منظورم فقط همین دو کلمه نیست!

بلکه کلماتیس به وسعت یک دنیا!!!!

 دل من میسوزد

 که قناری ها را پر بستند

 که پر پاک پرستو ها را بشکستند

                                        و کبوتر ها را

                                                        آه کبوتر ها را . . .

 و چه امید عجیبی به عبث انجامید

 دل من در دل شب

 خواب پروانه شدن میبیند

 مهر در صبحدمان داس به دست

                                             خرمن خواب مرا میچیند

     وای باران، باران

 شیشه پنجره را باران شست!

                                      از دل من اما،

                                                   چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

 آسمان سربی رنگ . . .

 من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

                                             می پرد مرغ نگاهم تا دور

 وای، باران،

                 باران،

                        پر مرغان نگاهم را شست!